. . . რაკი გაზაფხულმა უერთმანეთოდ ჩაიარა.. და ყვავილობა ყინვამ დააზრო... რაკი გაწყრა ღმერთი და ჩემი აპრილი შენს მარტს ვერ შეხვდა. ... მაგრამ სულ მაინც არ გავიწირეთ და ერთმანეთი ნამაისევს მაინც გვეღირსა და ამ გაზაფხულს ერთმანეთს გვაზიარა.. ახლა ჩვენ ბევრი რამ გვართებს უერთმანეთობის... რა ქნას წარსულმა და უერთმანეთობის ღია თვალებმა ? უერთმანეთობის შენს დაღლილ და ჩემს დაუღლელ სევდას ვინ გაუღიმოს, და იერთმანეთობის უსიყვარულობა ვინ შეიყვაროს ? .... ის ხომ გზა იყო, რომელმაც მოგვიყვანა - შენ ჩემთან და მე - შენთან. უერთმანეთოდ ერთმანეთთან ვერ მივიდოდით. ჩვენ დიდ ვალში ვართ მასთან, ის ეულია და მარტოსული. . . . . . . . მაგრამ (ღმერთმა დაგვიფარის და..) ხვალინდელი დღისაც კი მეშინია ! არ მინდა ამის გაფიქრება, გულში გავლებაც მზარავს და მზაფრავს. მაგრამ ხვალის იმდედიც არ მაქვს . . . ჩვენს ზაგხულს - უგაზაფხულოს, ექნება შემოდგომა, ზამთარზე რომ არაფერი ვთქვათ? ჩვენი უმარტ-აპრილო ყვავილობა ნაყოფს დაისხამს? ხვალინდელი მარტოობა და უნუგეშობა არ ელოდება ? რაც უმარტ-აპრილო მარტოსულობამ შვა, უერთმანეთობა არ ემუქრება? ჩვენ უერთმანეთობის გადაუხდელი ვალი გვაქვს, ვინ იცის რა გადაიტანა, როგორ ეწამა ჩვენი ერთგული უერთმანეთობა. . და თუ დღეს ძალიან, ძალიან მოგეფერო, იმაზე მეტად, ვიდრე შეიძლება, ნუ გაიკვირვებ, მე ხომ ჩვენს წარსულ სევდიან და მომავლის მტანჯველ უერთმანეთობასაც ვეალერსები . . . .
კატეგორია: სხვა და სხვა |
ნანახია: 2148 |
დაამატა: dato
| რეიტინგი: 5.0/2 |
magaria
